Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Ο μύθος του Άδωνις


Η Αφροδίτη για να τιμωρήσει την Σμύρνα, επειδή καυχήθηκε πως είναι ομορφότερη της την έκανε να νιώσει παράφορο έρωτα για τον πατέρα της και να ενωθεί μαζί του! H Σμύρνα όταν κατάλαβε το θανάσιμο αμάρτημά της, έτρεξε στο δάσος να κρυφτεί. Η θεά την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε δέντρο, τη γνωστή Μυρσίνη. Αργότερα από τον φλοιό του δέντρου γεννήθηκε ο Άδωνις. Η Αφροδίτη γοητεύθηκε από την ομορφιά του βρέφους και για να το προφυλάξει το έδωσε στην Περσεφόνη, να το μεγαλώσει στο σκοτεινό της βασίλειο. Όταν ο Άδωνις μεγάλωσε, έγινε ένας πανέμορφος άντρας με ωραίο κορμί και θεϊκή όψη. Η Περσεφόνη τον ερωτεύτηκε παράφορα κι αρνήθηκε να τον δώσει πίσω στην Αφροδίτη. Οι δύο θεές άρχισαν να μαλώνουν και να χτυπιούνται αλλά καμμιά δεν μπορούσε να υπερισχύσει. Ο Δίας έλυσε την διαφορά τους αποφασίζοντας πως ο Άδωνις θα περνούσε το ένα τρίτο του χρόνου δίπλα στην Αφροδίτη, το άλλο ένα τρίτο δίπλα στην Περσεφόνη και το υπόλοιπο τρίτο όπου αυτός ήθελε. Έτσι ζούσε πάντοτε τέσσερις μήνες στον Κάτω Κόσμο και οκτώ με την Αφροδίτη, γιατί η Αφροδίτη χρησιμοποιώντας τη μαγική της ζώνη, κατάφερε να της αφιερώσει την επιλογή του. Κάθε φορά που ερχόταν η εποχή να εγκαταλείψει τον Άδη και ν’ ανέβει πάνω στη γη, η φύση ολόκληρη τον υποδεχόταν με χαρά. Τα χωράφια γίνονταν καταπράσινα, τα λουλούδια και τα δέντρα άνθιζαν και ένα υπέροχο άρωμα πλημμύριζε την ατμόσφαιρα. Η Αφροδίτη εγκατέλειπε το θεϊκό της παλάτι στον Όλυμπο και ζούσε με το νεαρό αγαπημένο της μέσα στα βουνά και τα δάση.

Ο Άδωνις έγινε κυνηγός και συνοδός του στο κυνήγι ήταν συνήθως η Αφροδίτη. Τυφλωμένος από πάθος και ζήλεια ο πολεμοχαρής Άρης, για τον έρωτα της Αφροδίτης και του Αδώνιδος, μεταμορφώθηκε σε αγριογούρουνο και τον σκότωσε. Τα δάκρυα της θεάς Αφροδίτης αναμίχθηκαν με το αίμα του νεκρού Αδώνιδος! Παπαρούνες φύτρωσαν εκεί που χύθηκαν τα δάκρυα και τα τριαντάφυλλα που μέχρι τότε ήταν ολόλευκα, βάφτηκαν κατακόκκινα από το αίμα του Αδώνιδος!


Κατά έναν άλλον μύθο ξεπήδησε ένα όμορφο λουλούδι. Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο. Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει τα μπουμπούκια του φυτού να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο ανεμοφύσημα παρασέρνει τα πέταλα μακριά. Έτσι το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη ή ανεμολούλουδο, επειδή ο άνεμος βοηθάει την ανθοφορία του αλλά και την παρακμή του. Θα ήταν παράληψη αν δεν αναφέραμε ότι υπάρχει και λουλούδι με το όνομα Άδωνης το οποίο μάλιστα έχει και φαρμακευτικές ιδιότητες.

Ο ποιητής Βίωνας τραγούδησε την τραγική αυτή ιστορία με την εξαίσια ωδή “Επιτάφιος Αδώνιδος”. Όπως γράφει ο αρχαίος λυρικός, το πλήγμα του θανάτου του Αδώνιδος ήταν συντριπτικό για την Αφροδίτη. Γυρνούσε με λυτά μαλλιά, ξυπόλητη στις λαγκαδιές και τα δάση, θρηνώντας τον πανώριο νέο. Τ’ αγκάθια των βάτων ξεσκίζανε το θεσπέσιο κορμί της! Κάθε σταγόνα αίματος που έσταζε στο χώμα ξεφύτρωνε μια κατακόκκινη παπαρούνα και σε κάθε βογγητό της στέναζαν μαζί της η Ηχώ και οι άνεμοι.

Η Αφροδίτη απαρηγόρητη από τον χαμό του του πανέμορφου εραστή της, με δάκρυα στα μάτια ζητά από την Περσεφόνη πίσω τον όμορφο νέο, από το βασίλειο του Άδου και τότε οι δύο Θεές αποφασίζουν να τον έχουν για εξι μήνες τον χρόνο η κάθε μία. Η διαμάχη των δύο Θεαινών επιβεβαιώνει περίτρανα, πως ο ΕΡΩΤΑΣ μπορεί να νικήσει ακόμη και τον θάνατο!

Ο Άδωνις συμβολίζει τον ήλιο της άνοιξης με την μορφή ενός πανέμορφου άνδρα, που ενώ ζει τον έρωτα με την Θεά της ομορφιάς, χάνει την ζωή του στο κυνήγι και τους χειμερινούς μήνες ζει με την Περσεφόνη, για ν’ αναστηθεί την άνοιξη και να φέρει την Ζωή. Ο Ορφέας αποκαλεί τον Άδωνη Θεό με χίλια ονόματα, που το φως του ανάβει και σβήνει με την περιστροφή των Ωρών, άλλοτε χαμηλώνει στα Τάρταρα και άλλοτε ανεβαίνει στον Όλυμπο, φέρνοντας θερμότητα και καρποφορία στην γη. Ο θάνατος του Αδώνιδος συμβολίζει την εξαφάνιση της βλάστησης την εποχή του χειμώνα και το κρύψιμο του σπόρου μέσα στη γη για λίγο καιρό. Ο κάπρος είναι το άροτρο που σχίζει τα σπλάχνα της γης, για να γίνει η σπορά. Η παραμονή του, κοντά στην Περσεφόνη συμβολίζει το φύτεμα του σπόρου μέσα στη γη κι η παραμονή του κοντά στην Αφροδίτη τη βλάστησή του σπόρου πάνω από τη γή.

Σε ανάμνηση του θανάτου και της αναστάσεως του Αδώνιδος ετελούντο κάθε χρόνο τα Αδώνεια. Σε κάποια μέρη η γιορτή γινόταν στα μέσα του μηνός Βοηδρομίωνος και σ’ άλλα την άνοιξη, στην πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία. Η πρώτη ημέρα των «Αδωνείων», λεγόταν Αφανισμός κι ήταν ημέρα πένθους για το θάνατο του Θεού. Την ημέρα αυτή γυναίκες με λυμμένα τα μαλλιά τους, ξυπόλητες και γυμνόστηθες, έκαναν περιφορά των ομοιωμάτων του Αδώνιδος με θρήνους και οδυρμούς στους δρόμους των πόλεων και μετά πήγαιναν στην θάλασσα ή σε πηγές και ποτάμια, όπου τα έριχναν στα νερά παρακαλώντας να επιστρέψει ο Άδωνις από τον κάτω κόσμο. Η δεύτερη ημέρα ήταν ημέρα χαράς για την ανάσταση του Θεού και την ανάληψή του δίπλα στη Θεά Αφροδίτη για το μισό χρόνο. Στα Αδώνεια έκαιγαν μύρα, ως θυμίαμα κι έψαλλαν τα Αδωνίδια άσματα, ενώ, μερικές φορές γίνονταν και μυήσεις στα Μυστήρια του Αδώνιδος. Επίσης έσπερναν και καλλιεργούσαν ειδικά για τα Αδώνεια, σε γλάστρες και παρτέρια που τα ονόμαζαν “κήπους του Αδώνιδος” πολύτριχο, σιτάρι, κριθάρι, μαρούλι, μάραθο και διάφορα λουλούδια, που τα περιποιούντο επί 8 ημέρες, αποκλειστικά γυναίκες .Οι Αδώνιοι κήποι είτε καίγονταν είτε αφήνονταν στη θάλασσα..
Blog Widget by LinkWithin

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου